Rozdział 2

Już przed siódmą rano Younghoon stał na skrzyżowaniu i czekał na chłopaka. Kiedy już pełna godzina minęła, a młodszego nadal nie było, starszy zaczął się nieco denerwować. Dopiero po kilkunastu kolejnych minutach Seyong zjawił się w wyznaczonym miejscu.
- No w końcu! - krzyknął już wkurzony Younghoon.
- Nie jęcz tylko chodź. - mruknął pod nosem młodszy chłopak i zatrzymał jakąś taksówkę.
- Co? Taksówka? Zwariowałeś? Ja mam tym jechać?
- Na piechotę nie zdążymy, Panienko.
- Nie mów tak do mnie! - fuknął Younghoon - Nie będę jechał tym starym, brudnym gratem. - chłopak wyciągnął telefon i zadzwonił po swojego lokaja, który w około pięć minut, zjawił się na miejscu. - Wsiadaj. - powiedział i zanim młodszy zdążył cokolwiek powiedzieć siedział już w samochodzie - Pasy.
- Aa... - Seyong zmierzył starszego i posłusznie zapiął pas.
- Gdzie jedziemy Paniczu? - zapytał Seong.
- Dzieciak ci powie.
- Czemu tak do mnie mówisz?
- Bo nie wiem jak się nazywasz. Hm.
- Se Yong.. Se Yong!
- Young Hoon, Seong jedź. - zażądał starszy na co lokaj natychmiast ruszył, a czarnowłosy pokierował go - Co będziemy w ogóle robić?
- Zrobimy obiad i podamy go.
- Komu?
- Bezdomnym i ubogim.
- Bezdomni? Ubodzy? Zwariowałeś? Potem ludzie będą gadać!
- To nie mój problem. Zgodziłeś się.
- Gdybym wiedział o co chodzi to bym się nie zgodził! Co ja jestem? Opieka społeczna?
- Jeśli raz coś takiego zrobisz to nic ci się nie stanie. - uśmiechnął się lekko Seyong.
Czyżby miał dobry humor?
Resztę drogi spędzili w ciszy. Czarnowłosemu uśmiech nie znikał z twarzy a starszy patrzył się bezcelowo w szybę. Wysiadając, Younghoon także nie odezwał się słowem. Pogonił szybko Seonga i ruszył w stronę rozstawionego stanowiska. Było ono na świeżym powietrzu, a wszędzie stały ławki, stoliki i krzesła. Ludzie się już schodzili i zajmowali miejsca.
- Obrzydliwe. - mruknął starszy, podchodząc do stanowiska pracy.
- Dzień dobry - uśmiechnęła się urocza blondynka.
- O, to ty,
- Um. - przytaknęła, czerwieniąc się na policzkach - Dam ci fartuch i pokażę czym się zajmiesz.
- Jasne.. - pokręcił głową chłopak, idąc za Haną. Po kilku minutach wrócił w białym fartuchu i zapasce - Co ja mam na sobie.. Takie to.. tanie.
- Oj, nie marudź! - młodszy podszedł do starszego i stanął przed nim - Masz się bawić.
- Niby jak?
- Dobrze - uśmiechnął się uroczo czarnowłosy.
- To nie jest odpowiedź!
Chłopak zaśmiał się i stanął przy blacie. Younghoon skrzywił się lekko i poszedł za nim.
- Hm... dam ci coś prostego do... o! Umiesz posługiwać się obieraczką?
- Nie rób ze mnie debila!
- Obierzesz w takim razie warzywa i potem je wrzucimy do gotowania. Nie zrobiliśmy tego.
- Ah.. I dlatego, że wy tego nie zrobiliście to ja mam to robić? Świetnie.
- Przyszedłeś tu aby pomagać, więc powtarzam ci: przestań marudzić!
Starszy westchnął i wziął warzywa oraz miskę. Usiadł na stołku z dala od nich, sięgając po obieraczkę i zaczynając obierać. Seyong uśmiechnął się na widok starszego, który mimo wszystko, cieszył się pod nosem, że mu wychodziło to zadanie tak łatwo.  Czarnowłosy wraz z Haną zajęli się swoimi zadaniami. Younghoon się nieco rozluźnił i kiedy obrał  do końca swoje pierwsze warzywo, uśmiechnął się szeroko dumny z tego co zrobił.
- Jest jak dziecko, które się uczy od początku wszystkiego. Krok po kroku.. - wyszeptała dziewczyna z lekkim uśmiechem.
- Podoba ci się - wynucił Seyong - Co w nim jest takiego?
- Nie! Nie podoba mi się.. Oppa...
- Widzę jak na niego patrzysz.
Blondynka zamilkła, robiąc obrażoną minę i zabrała się za przyprawianie zupy. Seyong dorzucił, ugotowane już i pokrojone, warzywa, po czym zawołał Younghoona na prośbę Hany.
- Co jest? - mruknął chłopak, stając między nimi.
- Wraz z Seyongiem będziesz nosił posiłki do gości. Potem staniesz na zmywaku.
- Że niby ja? Mam myć gary? Kpisz sobie ze mnie?
- Um....
- Ja to zrobię Hana. Jak na niego to za dużo - wtrącił się czarnowłosy.
- Jestem zmęczony - mruknął Younghoon - I nie chce mi się.
- Nie rozumiesz, że to tylko dzisiaj? Od jutra wracasz do normalnego trybu życia..
- Ech.. - starszy wstał i  przeciągnął się. Podszedł do blatu od zewnętrznej strony i wziął tackę - Dawajj mi to. Chcę mieć to już za sobą.
Dziewczyna kiwnęła głową i zaczęła nakładać pierwsze danie do miseczek, które następnie ułożyła na tackach Younghoona i Seyonga. Oni natomiast wzięli to i zaczęli roznosić.Czarnowłosy znów się uśmiechnął.
Mijały minuty, a potem godziny. Wszyscy zostali porządnie nakarmieni, a na końcu pomogli sprzątać. Atmosfera była wyjątkowo miła i ciepła.
Wieczorem, gdy już się ściemniało, Hana zadzwoniła po swojego brata by po nią przyjechał.
- To do zobaczenia - uśmiechnęła się niewinnie i wsiadła do samochodu, po czym odjechała.
- Czemu z nią nie pojechałeś? - zapytał Younghoon, rozglądając się po tym pustkowiu.
- Nie lubię wracać z jej bratem. Strasznie dziwnie się wtedy zachowuje - wzruszył ramionami Seyong i ruszył przed siebie.
- Dziwnie?
- Tak.
Starszy westchnął, idąc za nim.
- Zaczekaj.
- Hm?
- Zaraz przyjedzie Seong. Odwiozę cię.
- Nie zawracaj sobie mną głowy. Od teraz wszystko wraca do normy.
- No niby tak..
- Ty jesteś księciem, a ja żebrakiem. Niech tak zostanie - uśmiechnął się Seyong - Nie martw się o mnie. Jestem duży. Nic mi nie będzie. Do widzenia - machnął ręką na odchodnym.
Younghoon kopnął w krawężnik i schował dłonie do kieszeni. Zaczekał jeszcze chwilę na lokaja i również pojechał do swojego domu. Na wejściu jedna z pokojówek oznajmiła, że ojciec czeka na niego w gabinecie. 24-latek niechętnie powlókł się na górę do swojego ojca. Zapukał i bez zastanowienia wszedł.
Mężczyzna jak zwykle siedział przy biurku, ubrany w garnitur i zawalony papierami oraz dokumentami.
- Usiądź - powiedział swoim szorstkim głosem. Ani się nie przywitał, ani nawet nie spojrzał na chłopaka. Younghoon posłusznie jednak usiadł i czekał - Synu - zaczął pan Seo - Wyjeżdżam niedługo w delegację.
- Nic nowego.. - mruknął chłopak, krzyżując ręce na piersiach.
- Nie przerywaj mi. Uhm. Po ostatnim twoim wybryku postanowiłem, że ktoś musi cię przypilnować.
- Nie mam pięciu lat. Poza tym jest Seong.
- Przyjdzie do ciebie... mama.
- Babcia?! - chłopak zerwał się na równe nogi - Chcesz mi piękny, widowiskowy pogrzeb zrobić czy co?
- Matka to dobra kobieta. Nic ci nie będzie, a przy okazji może nauczysz się kilku zasad.
- Ojcze!
- Koniec dyskusji! Wracaj do siebie. Jestem zajęty.
Younghoon wyszedł z gabinetu ojca i skierował się do swojego pokoju.
To prawda, jego babcia była dobrą kobietą, ale kiedyś służyła w wojsku i wymagała strasznie dużo. Chłopakowi się to nie uśmiechało.
Zamknął za sobą drzwi i walnął się na łóżko. Nie chciał o tym myśleć. Miał wystarczająco ciężki dzień. Zamknął oczy i po niedługim czasie zapadł w głęboki sen, z którego się wybudzać nie chciał...